افراد مبتلا به اختلال احتکار به دلیل نیاز ذهنی به ذخیره اقلام، به طور مداوم در بیرون انداختن یا جدا شدن از اموال خود مشکل دارند. تلاش برای جدایی از دارایی ها باعث ایجاد ناراحتی قابل توجهی می شود و منجر به تصمیم گیری برای نجات آنها می شود. به هم ریختگی حاصل توانایی استفاده از فضاهای زندگی را مختل می کند (انجمن روانپزشکی آمریکا، 2013).
اختلال احتکار مربوط به جمع کردن یک یا چند وسیله خاص نیست. کلکسیونرها معمولا دارایی ها را به صورت سازمان یافته، عمدی و هدفمند نگه داری می کنند. پس از به دست آوردن، موارد از استفاده معمولی حذف می شوند، اما در معرض سازماندهی، تحسین و نمایش به دیگران هستند.
نگهداری اشیاء در افرادی که احتکار می کنند عمدتاً تکانشی است، با برنامه ریزی فعال اندک، و با دیدن شیئی که می توان مالک آن بود، تحریک می شود. اشیایی که توسط افراد مبتلا به اختلال احتکار به دست می‌آیند فاقد یک موضوع ثابت هستند، در حالی که اشیاء کلکسیونرها روی یک موضوع خاص متمرکز هستند. بر خلاف سازماندهی و نمایش اموالی که در کلکسیونرها دیده می شود، درهم ریختگی و جمع کردن تصادفی اشیا یکی از مشخصه های اختلال احتکار است.
شیوع کلی اختلال احتکار
شیوع کلی اختلال احتکار تقریباً 2.6 درصد است که این میزان برای افراد بالای 60 سال و افراد با سایر تشخیص های روانپزشکی، به ویژه اضطراب و افسردگی بیشتر است. به نظر می رسد شیوع و ویژگی های احتکار در بین کشورها و فرهنگ ها مشابه است. اکثر شواهد نشان می دهد که اختلال احتکار با فراوانی یکسان در مردان و زنان رخ می دهد. رفتار احتکار نسبتاً در اوایل زندگی شروع می شود و با هر دهه شدت آن افزایش می یابد.
عواقب اختلال احتکار
این اختلال می تواند باعث ایجاد مشکلاتی در روابط، فعالیت های اجتماعی و کاری و سایر زمینه های مهم عملکردی شود. پیامدهای بالقوه احتکار جدی شامل نگرانی های بهداشتی و ایمنی، مانند خطرات آتش سوزی، خطرات زمین خوردن و نقض قوانین بهداشتی است. همچنین می‌تواند منجر به تنش‌ها و درگیری‌های خانوادگی، انزوا و تنهایی، عدم تمایل شخص دیگری به ورود به خانه و ناتوانی در انجام کارهای روزمره مانند آشپزی و حمام کردن در خانه شود.
تشخیص اختلال احتکار
علائم خاص برای تشخیص این اختلال عبارتند از (انجمن روانپزشکی آمریکا، 2013):
مشکل دائمی در دور انداختن یا جدا شدن از اموال، صرف نظر از ارزش واقعی آنها.
این مشکل به دلیل نیاز درک شده به ذخیره اقلام و ناراحتی ناشی از دور انداختن آنها است.
دشواری در دور انداختن دارایی ها منجر به انباشت اموالی می شود که مناطق زندگی فعال را شلوغ و به هم می زند و به طور قابل توجهی استفاده مورد نظر آنها را به خطر می اندازد. اگر مناطق زندگی نامرتب هستند، تنها به دلیل دخالت اشخاص ثالث (به عنوان مثال، اعضای خانواده، نظافتچی ها، یا …) است.
احتکار باعث ناراحتی یا مشکلات عمده در کارکردهای اجتماعی، کاری یا سایر زمینه های مهم (از جمله حفظ محیط امن برای خود و دیگران) می شود.
ارزیابی اختلال احتکار ممکن است شامل سوالاتی از قبیل:
آیا در جدایی اموال (مانند دور انداختن، بازیافت، فروش یا بخشش) مشکل دارید؟
به دلیل شلوغی یا تعداد وسایل، استفاده از اتاق ها و سطوح خانه چقدر دشوار است؟
احتکار، پس انداز، کسب و درهم ریختگی شما تا چه اندازه بر عملکرد روزانه شما تأثیر می گذارد؟
این علائم چقدر با مدرسه، کار یا زندگی اجتماعی یا خانوادگی شما تداخل دارند؟
این علائم چقدر شما را ناراحت می کند؟
متخصصان سلامت روان همچنین ممکن است برای کمک به تشخیص با دوستان و خانواده صحبت کنند یا از پرسشنامه ها (مقیاس های رتبه بندی) برای کمک به ارزیابی سطح عملکرد استفاده کنند. برخی از افراد مبتلا به اختلال احتکار ممکن است تشخیص دهند و تصدیق کنند که با انباشت اموال مشکل دارند. دیگران ممکن است مشکلی نبینند.
اکتساب بیش از حد در اکثریت قریب به اتفاق موارد رخ می دهد و – اگرچه یک ویژگی اصلی تشخیصی نیست – باید به دقت نظارت شود. بسیاری از افراد مبتلا به اختلال احتکار علاوه بر ویژگی‌های اصلی دشواری در دور ریختن و بهم ریختگی، مشکلات مرتبطی مانند بلاتکلیفی، کمال‌گرایی، اهمال‌کاری، بی‌نظمی و حواس‌پرتی را نیز دارند. این ویژگی های مرتبط می توانند تا حد زیادی به مشکلات عملکرد و شدت کلی آنها کمک کنند.
احتکار حیوانات ممکن است نوع خاصی از اختلال احتکار را تشکیل دهد و فردی را شامل شود که تعداد زیادی (ده ها یا حتی صدها) حیوان را به دست می آورد. حیوانات ممکن است در فضای نامناسب نگهداری شوند و به طور بالقوه شرایط ناسالم و ناایمن را برای حیوانات ایجاد کنند. افرادی که حیوانات را احتکار می کنند معمولاً بینش محدودی در مورد مشکل نشان می دهند. بسیاری از افراد مبتلا به اختلال احتکار سایر اختلالات روانی از جمله افسردگی، اختلالات اضطرابی، اختلال کمبود توجه / بیش فعالی یا اختلال مصرف الکل را نیز تجربه می کنند.
علل و عوامل خطر
علت اختلال احتکار ناشناخته است. با توجه به طبقه بندی اخیر آن، نوروبیولوژی اختلال احتکار در انسان یک زمینه جدید در حال رشد است. نتیجه گیری قطعی را تا حدودی زودهنگام می کند. احتکار در میان افرادی که یکی از اعضای خانواده مبتلا دارند، بیشتر است. یک رویداد استرس زا در زندگی، مانند مرگ یکی از عزیزان، می تواند علائم احتکار را بدتر کند. اختلال احتکار دارای نمایه علائم، همبستگی های عصبی و ویژگی های مرتبط با OCD و سایر اختلالات است.
تعدادی از کمبودهای پردازش اطلاعات با احتکار همراه بوده است. از جمله برنامه ریزی، حل مسئله، یادگیری و حافظه دیداری فضایی، توجه پایدار، حافظه کاری و سازماندهی. رفتارهای احتکار نسبتاً در اوایل زندگی ظاهر می شود و سپس یک سیر مزمن را دنبال می کند. اکثر مطالعات شروع را بین 15 تا 19 سالگی گزارش می کنند. تشخیص زودهنگام، تشخیص و درمان برای بهبود نتایج بسیار مهم است.
درمان اختلال احتکار
درمان می تواند به افراد مبتلا بهاین اختلال کمک کند تا پس انداز، اکتساب و درهم ریختگی خود را کاهش دهند و زندگی ایمن تر و لذت بخش تر داشته باشند. کارآزمایی‌های تصادفی‌سازی و کنترل‌شده، درمان شناختی رفتاری (CBT) را برای اختلال احتکار به‌عنوان یک درمان مؤثر معرفی کرده‌اند. در طول CBT، افراد به تدریج یاد می‌گیرند که وسایل غیر ضروری را با ناراحتی کمتر دور بریزند – که نیاز یا تمایل اغراق‌آمیز آنها را برای نجات این دارایی‌ها کاهش می‌دهد.
آنها همچنین یاد می گیرند که مهارت هایی مانند سازماندهی، تصمیم گیری و آرامش را بهبود بخشند. علیرغم اثربخشی CBT برای اختلال احتکار، تعداد قابل توجهی از موارد اختلال احتکار از نظر بالینی به دلیل علائم احتکار پس از درمان دچار اختلال می شوند.
آیا داروها مفید هستند؟
با توجه به درمان دارویی، مطالعات مربوط به روان‌فارماکولوژی اختلال احتکار کوچک و غیرعلنی بوده است که نتیجه‌گیری‌هایی را که می‌توان از این ادبیات گرفت، محدود می‌کند. تا به امروز، هیچ کارآزمایی کنترل شده ای برای حمایت از اثربخشی وجود ندارد. با وجود این، شواهدی مبنی بر فواید پاروکستین، ونلافاکسین طولانی رهش، نمک های آمفتامین، متیل فنیدات، متیل فنیدات طولانی رهش و اتوموکستین وجود دارد. هیچ داده ای در مورد اثربخشی مقایسه ای بین این داروها وجود ندارد.
این داروها تنها پس از تلاش برای درمان های اثبات شده بهتر – از جمله درمان شناختی رفتاری برای اختلال احتکار – باید در نظر گرفته شوند. برای برخی افراد، داروها مفید هستند و ممکن است باعث بهبود علائم شوند.
اگر شما یا شخصی که می شناسید علائم اختلال احتکار را تجربه می کنید، با پزشک یا متخصص سلامت روان خود تماس بگیرید. در برخی جوامع، آژانس های بهداشت عمومی می توانند در رسیدگی به مشکلات احتکار و دریافت کمک برای افراد آسیب دیده کمک کنند. در برخی موارد، ممکن است لازم باشد که سازمان‌های بهداشت عمومی یا رفاه حیوانات مداخله کنند.
از وجود همچنین اختلالی اطلاع نداشتم. تشکر بابت بررسی کامل و مفید این موضوع.
خیلی ممنون بابت این مقاله زیباتون مرسی که برای بیننده ارزش میدید ممنونم