اختلال روانی دقیقا یه چه معناست؟ اختلال روانی چگونه تشخیص داده می شود؟ تعریف دقیق یک اختلال روانی می تواند مشکل باشد و تعاریف در طول زمان تغییر کرده است. اولین مشکل این است که یک متخصص روانشناسی یا روانپزشک ابتدا باید دقیقاً نحوه تعریف “اختلال” را تعیین کند. چگونه می توان تشخیص داد که آیا از نظر روانشناختی چیزی در مورد شخص نادرست است یا فرد مشکل دارد؟ چگونه می توانید تصمیم بگیرید که چه چیزی طبیعی است و چه چیزی غیر طبیعی است؟
تشخیص و خدمت رسانی این بیماری‌ها توسط متخصصان بهداشت روان، روانپزشک‌ها و مددکاران اجتماعی بالینی با استفاده از آزمایش‌های روان‌سنجی مختلف و همچنین مشاهده و پرسش انجام می‌شود. روان درمانی و دارودرمانی دو راه اصلی درمان این بیماری‌ها هستند. علاوه بر این دو، تغییر سبک زندگی، تغییر باورها و هنجارها و اجتماع نیز از راه‌های دیگر درمان این بیماری‌ها هستند.
برچسب اختلال روانی
اگر بخواهید بی نظمی را چیزی فراتر از هنجار آماری تعریف کنید، افرادی که در یک منطقه خاص استعداد فوق العاده ای دارند، غیر طبیعی تلقی می شوند. بنابراین روانشناسان به جای تمرکز بر اقداماتی که از نظر آماری خارج از حد معمول در نظر گرفته می شوند، بر نتایج آن رفتارها تمرکز می کنند. رفتارهایی که ناسازگار تلقی می شوند و باعث ناراحتی شخصی قابل توجهی می شوند و عملکرد روزانه را مختل می کنند، بیشتر به عنوان اختلال روانی برچسب گذاری می شوند.
امروزه بسیاری از متخصصان سلامت روان بر این عقیده اند که اختلالات روانی هم با ناراحتی شخصی و هم با نقص در زمینه های مختلف زندگی مشخص می شوند. دلیل اختلالات روانی اغلب مشخص نیست اما با این حال نظریه‌های مختلف و فاکتور‌های متنوع و زیادی برای ریشه‌یابی و یافتن علت ایجاد این بیماری‌ها، مورد بررسی قرار می‌گیرند. همچنین این اختلالات ممکن است با بخش‌های تقریبا مشخص یا برخی عملکردهای مغز رابطه داشته باشند. در تشخیص این بیماری‌ها برخی عوامل مانند اعتقادات مذهبی، باورها و هنجارهای فرهنگی و اجتماعی نیز در نظر گرفته می‌شوند.
اختلال روانی چیست؟
اختلال روانشناختی عبارتی است که اغلب به جای واژه های اختلال روانی، اختلال هوش یا بیماری روانی استفاده می شود. اصطلاح “رسمی” اختلال روانی است که در آخرین نسخه راهنمای تشخیصی انجمن روانپزشکی آمریکا ، DSM-5 تعریف شده است. این موسسه اختلال روانی را چنین تعریف می کند:
“… یک سندرم که با اختلال بالینی قابل توجهی در تنظیم شناختی، احساسی یا رفتار فرد مشخص می شود که نشان دهنده اختلال در روند روانی، بیولوژیکی یا تکاملی عملکرد ذهنی است. اختلالات روانی معمولاً با ناراحتی قابل توجهی در زمینه های شغلی یا سایر فعالیت های مهم زندگی ارتباط دارند. “
DSM-5 همچنین خاطرنشان می کند که پاسخ های مورد انتظار به یک عامل استرس زای معمول مانند مرگ یکی از عزیزان، اختلالات روانی محسوب نمی شوند. کتابچه راهنمای تشخیصی همچنین نشان می دهد که رفتارهایی که اغلب مغایر با هنجارهای اجتماعی در نظر گرفته می شوند، اختلال محسوب نمی شوند مگر اینکه این اقدامات نتیجه برخی اختلال های دیگر باشد.
اختلال روانی چگونه تشخیص داده می شود؟
طبقه بندی و تشخیص یک نگرانی مهم برای ارائه دهندگان سلامت روان و مراجعه کنندگان به سلامت روان است. در حالی که هیچ تعریف واحد و قطعی از اختلالات روانی وجود ندارد، معیارهای طبقه بندی و تشخیص متفاوتی بوجود آمده است.
پزشکان از راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، که توسط انجمن روانپزشکان آمریکا منتشر شده است، استفاده می کنند تا تعیین کنند که آیا مجموعه ای از علائم یا رفتارها با معیارهای تشخیص به عنوان یک اختلال روانی مطابقت دارد یا خیر. طبقه بندی بین المللی بیماری ها که توسط سازمان بهداشت جهانی منتشر شده است نیز مکررا مورد استفاده قرار می گیرد.
هدف از تشخیص اختلال روانی
در حالی که برخی از افراد از ترس انگ اجتماعی از جستجوی تشخیص اجتناب می کنند، تشخیص این بیماری بخش مهمی از یافتن یک برنامه درمانی موثر است. تشخیص به معنای استفاده از برچسب روی مشکل نیست. تشخیص باعث کشف راه حل ها، درمان ها و اطلاعات مربوط به مشکل است.
میزان شیوع اختلالات روانی
تحقیقات اخیر نشان داده است که اختلالات روانی بسیار گسترده تر از آن چیزی است که قبلاً تصور می شد. بر اساس گزارش موسسه ملی سلامت روان (NIMH) ، تقریباً 26 درصد از بزرگسالان آمریکایی بالای 18 سال از برخی اختلالات روانی قابل تشخیص در یک سال رنج می برند.
در نظرسنجی ملی همبودی 1994 (NCS) 1994 مشخص شد که 30 درصد از پاسخ دهندگان در سال گذشته علائم حداقل یک اختلال روانی را تجربه کرده اند. این نظرسنجی همچنین نشان داد که تقریباً نیمی از بزرگسالان در برخی از موارد دچار نوعی اختلال روانی در زندگی خود می شوند. موسسه ملی سلامت روان (NIMH) تخمین می زند که در سال 2014 حدود 9.8 میلیون بزرگسال در ایالات متحده با بیماری روانی جدی زندگی می کردند.
NIMH بیماری روانی جدی را به عنوان یک اختلال روانی ، رفتاری یا عاطفی قابل تشخیص در یک سال گذشته تعریف می کند که معیارهای تشخیصی تعیین شده توسط DSM-IV را برآورده می کند. این اختلالات همچنین باید منجر به اختلال جدی در عملکرد شوند که یک یا چند فعالیت اصلی زندگی را محدود یا مختل می کند. یک مطالعه در سال 2005 ، نظر سنجی ملی بیماری های مکرر را تکرار کرد و نشان داد که میزان شیوع 12 ماهه در بزرگسالان ایالات متحده تقریباً 26 بود.
انواع مختلف اختلالات روانی
DSM-5 اختلالات روانشناختی متعددی را توصیف می کند ، همچنین اختلالات زیر گروهی از زیرگروه های اختلال مشابه یا مرتبط قرار می گیرد. بیماری‌ها و اختلال‌های روانی انواع زیادی دارند. هر کدام از این بیماری‌ها نشانه‌ها و علائم مختص خود و همچنین راه‌های درمان اختصاصی خود را دارند. برخی از دسته های تشخیصی برجسته عبارتند از: اختلالات تغذیه و غذا خوردن ، اختلالات خلقی، علائم جسمی و اختلالات مربوط به آن ، اختلالات خواب و بیداری، اختلالات اضطرابی و اختلالات شخصیتی.