بیش از 50 سال است که پزشکان از اصطلاح اختلال سازگاری برای توصیف افرادی استفاده می‌کنند که برای مقابله با یک موقعیت استرس‌زا یا شرایط مداومی که باعث ناراحتی می‌شود، مبارزه می‌کنند. اختلال سازگاری شایع ترین مشکلات سلامت روان تشخیص داده شده است و ممکن است در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان تشخیص داده شود. اکثر مطالعات گزارش می دهند که حدود 1٪ از جمعیت ممکن است در هر زمان معینی دچار اختلال سازگاری باشند
اختلال سازگاری چیست؟
اختلال سازگاری با مشکل در سازگاری با عوامل استرس زای زندگی تعریف می شود. نقل مکان به یک شهر جدید، تغییر در یک رابطه یا تغییر شغل جدید تنها چند نمونه از عوامل استرس زا هستند که ممکن است باعث شود فرد دچار اختلالات خلقی یا رفتاری شود.
علائم اختلال سازگاری
طبق دسته بندی DSM-5، جدیدترین کتابچه راهنمای تشخیصی که توسط پزشکان برای تشخیص بیماری روانی استفاده می شود، معیارهای اختلال سازگاری عبارتند از:
ایجاد علائم هیجانی یا رفتاری در پاسخ به یک عامل استرس زا قابل شناسایی که در عرض سه ماه از شروع عامل استرس زا رخ می دهد.
علائم و رفتارها باید از نظر بالینی قابل توجه باشند که توسط یکی یا هر دو مورد زیر مشهود است. پریشانی مشخص که با شدت یا شدت عامل استرس زا و/یا اختلال قابل توجه در عملکرد اجتماعی، شغلی یا سایر زمینه های مهم کارکرد تناسبی ندارد.
علائم نباید بیش از شش ماه پس از پایان عامل استرس زا باقی بمانند. آنها همچنین باید با فرهنگ فرد تناسب نداشته باشند و نمی توانند سوگ عادی را نشان دهند. این اختلال همچنین نباید معیارهای یک اختلال روانی دیگر (مانند افسردگی یا اضطراب) را داشته باشد.
پزشکان با بیان اینکه آیا اختلال سازگاری عبارتند از:
با خلق افسرده – خلق ضعیف، گریه یا احساس ناامیدی غالب است
با اضطراب – عصبی بودن، نگرانی، بی قراری یا اضطراب جدایی غالب است
با اضطراب مختلط و خلق افسرده – ترکیبی از افسردگی و اضطراب غالب است.
با اختلال رفتار – تغییرات رفتاری غالب است
با اختلال مختلط عواطف و رفتار – هر دو علائم عاطفی (افسردگی، اضطراب) و اختلال رفتار غالب هستند.
نامشخص – برای واکنش های ناسازگاری که به عنوان یکی از زیرگروه های خاص اختلال سازگاری طبقه بندی نمی شوند.
در اینجا چند نمونه از مواقعی وجود دارد که ممکن است تشخیص اختلال سازگاری ضروری باشد:
یک کودک 6 ساله به یک شهر جدید نقل مکان می کند و یک مدرسه جدید راه اندازی می کند. او شروع به نشان دادن رفتار پرخاشگرانه می کند، از صحبت های کودک استفاده می کند و نافرمانی می کند.
نمرات یک دختر 10 ساله پس از طلاق والدینش کاهش می یابد. او اغلب اوقات غمگین است و نمی تواند روی کار مدرسه اش تمرکز کند.
یک جوان 18 ساله به خوابگاه کالج نقل مکان می کند. او از دور بودن از خانه مضطرب است و در دوستیابی مشکل دارد.
مردی از کارش اخراج می شود. برای چندین ماه، او انگیزه لازم برای جستجوی شغل جدید را ندارد و در انجام هر کاری مشکل دارد.
خانه یک زن بر اثر آتش سوزی ویران می شود. او با از دست دادن دارایی خود دست و پنجه نرم می کند و در موقعیت جدید خود احساس می کند که آواره شده است. او غم و اندوه و اضطراب زیادی را تجربه می کند که عملکرد خوب در کار را برای او دشوار می کند.
علل
اختلالات سازگاری می تواند ناشی از انواع موقعیت ها و تجربیات استرس زا باشد. برخی از آنها ممکن است رویدادهای مجردی مانند یک بلای طبیعی، تغییر شغل، نقل مکان به یک شهر جدید یا ازدواج باشند. در مواقع دیگر، اختلالات سازگاری ناشی از مشکلات مداوم است، مانند استرس مرتبط با راه اندازی یک کسب و کار یا رفتن به دانشگاه.
همیشه مشخص نیست که چرا برخی افراد راحت تر از دیگران با شرایط استرس زا سازگار می شوند. حتی زمانی که کل خانواده یا گروهی از کودکان در معرض یک موقعیت استرس زا قرار می گیرند، برخی ممکن است دچار اختلالات سازگاری شوند در حالی که برخی دیگر اینگونه نیستند.
در حالی که هر شرایط استرس زا در زندگی می تواند شما را در معرض خطر ابتلا به اختلال سازگاری قرار دهد، روش مقابله با استرس در ابتلای شما به اختلال سازگاری نقش دارد. علاوه بر این، این عوامل نیز ممکن است بر تنظیم شما تأثیر بگذارند:
تجربه زندگی گذشته – استرس قابل توجه در دوران کودکی ممکن است شما را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به مشکلات سلامت روان، از جمله اختلال سازگاری قرار دهد.
سایر مسائل مربوط به سلامت روان – مسائل مربوط به سلامت روان از قبل موجود، مانند افسردگی و اضطراب، ممکن است شما را در معرض خطر بیشتری برای ابتلا به اختلال سازگاری قرار دهد.
شرایط دشوار زندگی – داشتن استرس بیشتر در زندگی روزمره ممکن است تحمل یک تغییر استرس زا دیگر را برای شما دشوارتر کند.
تشخیص اختلال سازگاری
آزمایش خاصی برای تشخیص اختلال سازگاری استفاده نمی شود. در عوض، یک پزشک یا متخصص سلامت روان مصاحبه ای را برای ارزیابی علائم شما انجام می دهد. یک پزشک ممکن است آزمایش‌های معمولی را انجام دهد تا مطمئن شود علائم شما ناشی از یک مشکل اساسی سلامتی نیست. هنگامی که یک پزشک بیماری های پزشکی را رد کرد، ممکن است برای ارزیابی بیشتر به یک متخصص سلامت روان ارجاع دهید.
یک متخصص بهداشت روان ممکن است از شما بخواهد که برخی فرم ها یا پرسشنامه ها را تکمیل کنید تا بتوان اطلاعات را به طور موثر جمع آوری کرد. همچنین ممکن است در مورد علائم خود و تجربه زندگی پر استرسی که با آن مواجه شده اید مصاحبه کنید (ممکن است تجربه استرس زا در زندگی را که باعث اختلال سازگاری می شود تشخیص ندهید). پزشک از DSM-5 برای تعیین اینکه آیا شما معیارهای اختلال سازگاری را بر اساس اطلاعاتی که ارائه کرده‌اید برآورده می‌کنید، استفاده می‌کند.
درمان اختلال سازگاری
بسیاری از افراد مبتلا به اختلال سازگاری متوجه می شوند که درمان به کاهش ناراحتی آنها کمک می کند و به آنها کمک می کند تا از یک رویداد استرس زا به روشی سازنده تر و مفیدتر عبور کنند. درمان اغلب شامل گفتگو درمانی، دارو درمانی یا ترکیبی از این دو است.
گفتار درمانی
گفتار درمانی به طور معمول بهترین روش درمانی برای اختلال سازگاری است. نوع درمان مورد استفاده ممکن است به تخصص درمانگر و نیازهای فرد بستگی داشته باشد. به طور کلی، گفتار درمانی ممکن است حمایت عاطفی را فراهم کند، به شناسایی مهارت های مقابله ای سالم کمک کند، راهبردهای مدیریت استرس را آموزش دهد و به شما در ایجاد عادات سالم کمک کند. اگر والدین یا شریک زندگی فردی مبتلا به اختلال سازگاری هستید، ممکن است از شما دعوت شود تا در درمان شرکت کنید. خانواده درمانی ممکن است بهترین راه برای حمایت از فردی که دچار اختلال سازگاری است را به شما آموزش دهد.
دارو
ممکن است برای رفع افسردگی یا اضطرابی که همراه با اختلال سازگاری است، از دارو استفاده شود. داروهای ضد افسردگی یا داروهای ضد اضطراب ممکن است فقط برای مدت کوتاهی مورد نیاز باشند، اما قبل از تنظیم هر دوز یا قطع هر دارویی، حتما با پزشک خود صحبت کنید.
مقابله
اگر متوجه شدید که آنطور که دوست دارید از یک رویداد استرس زا عقب نشینی نمی کنید، می توانید برای بهبود انعطاف پذیری خود قدم بردارید و به شما کمک کند احساس بهتری داشته باشید. این استراتژی‌ها ممکن است به شما کمک کند تا با مشکلات تنظیمی که با آن مواجه هستید کنار بیایید:
در فعالیت های اوقات فراغت شرکت کنید
انجام کارهای سرگرم کننده می تواند سطح استرس شما را کاهش دهد. فعالیت هایی را که برای سلامتی شما مفید هستند شناسایی کنید و برای انجام آنها زمان بگذارید.
خودمراقبتی خوب را تمرین کنید
به اندازه کافی بخوابید، رژیم غذایی سالم داشته باشید و فعالیت بدنی زیادی داشته باشید.
به مهارت های مقابله ای سالم روی آورید. چه با گوش دادن به موسیقی استرس را از بین ببرید و چه از مدیتیشن در صبح لذت می برید، استراتژی هایی را بیابید که به شما کمک می کند آرام شوید، آرام شوید و خلق و خوی خود را تقویت کنید.
مهارت های مقابله ای ناسالم را کنار بگذارید
اگر به مهارت‌های مقابله‌ای روی آورده‌اید که بیشتر از اینکه مفید باشد آسیب می‌رسانند – مانند خوردن بیش از حد یا نوشیدن الکل – تلاش آگاهانه‌ای برای کاهش آن انجام دهید. مهارت های مقابله ای ناسالم فقط مشکلات جدیدی را در دراز مدت ایجاد می کند.
به دنبال حمایت اجتماعی باشید
با دوستان و خانواده ای که برای شما مفید هستند وقت بگذرانید. چه آنها به شما توصیه های صادقانه می دهند یا به سادگی به صحبت های شما گوش می دهند که نگرانی های خود را در میان بگذارید، با افراد سالم تماس بگیرید. حضور در یک گروه پشتیبانی (چه به صورت آنلاین یا حضوری) ممکن است به شما کمک کند از افرادی که تجربیات مشابهی مانند طلاق یا از دست دادن یکی از عزیزان خود را تجربه کرده‌اند، بیاموزید.
در حل مسئله شرکت کنید
خواه انبوهی از صورت‌حساب‌ها داشته باشید که باعث استرس شما می‌شود یا تماس تلفنی دشواری که تمایلی به انجام آن ندارید، از چیزهایی که باعث استرس شما می‌شود اجتناب نکنید. مشکلات خود را مو به مو حل کنید و در دراز مدت استرس بیشتری را از خود دور خواهید کرد.
اگر در تلاش هستید تا به تنهایی احساس بهتری داشته باشید
با یک متخصص سلامت روان تماس بگیرید که می تواند به شما در یافتن استراتژی هایی کمک کند که به شما کمک می کند احساس بهتری داشته باشید.
این احتمال وجود دارد که بیشتر افراد در یک نقطه از زندگی خود اختلال سازگاری را تجربه کنند. نشانه ضعف نیست اگر در حال مبارزه هستید، با این فکر که باید بهتر عمل کنید، خودتان را شکست ندهید. در عوض، در مورد مراقبت از خود فعال باشید و برای حمایت از تلاش های خود از متخصص کمک بگیرید.