درمان مانیا با ترکیبی از داروهای تجویز شده، روان درمانی، سایر مداخلات درمانی و مدیریت سبک زندگی انجام می شود. توصیه های درمانی برای این بیماری شامل درمان نگهدارنده و مداخلات حاد برای دوره های شیدایی و افسردگی است. در بعضی مواقع، بستری شدن در بیمارستان ممکن است لازم باشد.
داروهای تجویزی در درمان مانیا
درمان مانیا معمولا با داروهای تجویز شده انجام می شود. نسخه ها اغلب شامل تثبیت کننده های خلقی و یا داروهای ضد روان پریشی هستند. پزشک بر اساس برجسته ترین علائم، عوارض جانبی و میزان عملکرد داروها برای شما، بهترین روش های درمانی نسخه ای را تعیین می کند. ممکن است با گذشت زمان نیاز به تعدیل روش های درمانی خود داشته باشید.
داروهای تجویز شده معمولاً شامل موارد زیر است:
لیتیوم
لیتیوم که اغلب به عنوان استاندارد طلایی در درمان مانیا توصیف می شود، یک تثبیت کننده خلق و خو محسوب می شود. این دارو اغلب به عنوان درمان نگهدارنده مورد استفاده قرار می گیرد و می توان از آن برای دوره های حاد نیز استفاده کرد.
ضدتشنج یا تثبیت کننده های خلقی
چندین داروی ضد صرع (AED) نیز برای درمان مانیا نشان داده شده اند. والپروات، دیوالپروکس، لاموتریژین و کاربامازپین داروهای ضد تشنج هستند که به عنوان تثبیت کننده خلق و خو در درمان مانیا استفاده می شوند. دوز مصرفی برای درمان مانیا با دوز مصرفی که برای درمان صرع توصیه می شود یکسان نیست.
داروهای ضد روان پریشی غیرمعمول
اولانزاپین، کوتیاپین، لوراسیدون، کاریپرازین و ریسپریدون (در میان سایر داروها) داروهای ضد روان پریشی هستند که برای درمان مانیا نشان داده می شوند. این داروها می توانند در دوره های روان پریشی همراه با اختلال مانیا مورد استفاده قرار گیرند، و می توانند بخشی از یک برنامه درمانی نگهدارنده برای برخی از افراد مبتلا به اختلال مانیا باشند.
داروهای ضد افسردگی
به طور کلی، داروهای ضد افسردگی به عنوان روش تک درمانی (به عنوان تنها نسخه استفاده می شود) برای درمان مانیا توصیه نمی شود. در حقیقت، داروهای ضد افسردگی می توانند باعث بی ثباتی خلق و خو شوند، و باعث شیدایی در افرادی که اختلال مانیا دارند، می شود.
با این حال، دوره های افسردگی می تواند برای افرادی که دارای اختلال مانیا هستند شدید باشد. طبق دستورالعمل های انجمن روانپزشکی آمریکا، می توان با افزودن لاموتریژین، لیتیوم و استفاده محتاطانه از داروهای ضدافسردگی خاص همراه با تثبیت خلق، دوره های افسردگی را مدیریت کرد. لیتیوم، والپروات یا لاموتریژین به طور معمول در درمان نگهدارنده اختلال دو قطبی توصیه می شود. بعضی اوقات سایر داروها به عنوان مکمل یا به ندرت به جای این درمان ها اضافه می شوند.
درمان های حاد
اختلال مانیا، ممکن است دوره هایی از علائم بدتر را تجربه کنید، از جمله افسردگی اساسی، شیدایی شدید و یا روان پریشی. این اپیزودها ممکن است تغییر در داروهای شما و یا مراقبت های روانپزشکی بیمار را تضمین کند.
به علاوه، بعضی اوقات ممکن است نیاز باشد که برای مدت کوتاهی بنزودیازپین به رژیم درمانی اضافه شود. هر دو این داروها را می توان به صورت خوراکی (از راه دهان) مصرف کرد، اما وقتی یک دوره شدید باشد، ممکن است به صورت عضلانی (IM) تجویز شود.
سیکل های سریع
گاهی اختلال مانیا به عنوان سیکل های سریع توصیف می شود. در این سیکل های سریع، علائم افسردگی و شیدایی به طور مکرر بروز می کند. درمان های نگهدارنده معمول ممکن است در درمان سیکل های سریع موثر نباشند.
روش های روان درمانی
روان درمانی نقش اساسی در مدیریت و درمان مانیا دارد. روش های درمانی مختلف شامل رفتار درمانی شناختی (CBT)، آموزش روان درمانی و خانواده درمانی است. هر یک از این ها شامل روشی است که به طور خاص برای اختلال مانیا طراحی شده است. شما و پزشک و درمانگر شما ممکن است برای تعیین بهترین نوع درمان برای شما همکاری کنند:
آموزش
یادگیری در مورد اختلال مانیا می تواند شما را قادر به برقراری ارتباط در مورد تأثیرات شرایط خود با تیم مراقبت های بهداشتی کند. درک شرایط شما همچنین می تواند به شما در کنترل و مدیریت بیماری کمک کند.
CBT
این نوع درمان بر بازسازی افکار و رفتارهای ناسازگار برای کنترل بهتر احساسات متمرکز است. نشان داده شده است که CBT در کنار داروهای تجویز شده در مدیریت اختلال دوقطبی باعث بهبود ثبات خلقی و کاهش عود علائم در مقایسه با داروهای تجویزی به تنهایی می شود.
خانواده درمانی
خانواده ها تحت تأثیر اختلال مانیا قرار دارند و می توانند به بهبود پایبندی به دارو و نتیجه کلی بهتر کمک کنند. خانواده درمانی در اختلال مانیا به طور خاص برای پرداختن به مسائل برای بهینه سازی مدیریت بیماری، از جمله آموزش طراحی شده است.
در طول سال ها، ممکن است از برخی یا همه این نوع درمان ها بهره مند شوید. حتما به خودتان وقت دهید تا یک درمانگر پیدا کنید که با او احساس راحتی کنید.
درمان های اضافی
برخی دیگر از مداخلات درمانی در مدیریت اختلال مانیا بررسی شده است. نور درمانی، الکتروشوک درمانی (ECT) و تحریک مغناطیسی transcranial به عنوان بخشی از درمان مانیا استفاده شده است.
نور درمانی
نور درمانی شامل قرار گرفتن در معرض نور شدید، معمولاً در خانه در صبح است. مشخص شده است که نور درمانی در کاهش علائم اختلال مانیا برای برخی از افراد، به ویژه در بیمارانی که الگوی فصلی (زمستانی) دارند، مفید است. دوز و دفعات آن به خوبی مشخص نشده است
ECT
الکتروشوک درمانی یک روش مداخله ای است که تحت بیهوشی عمومی انجام می شود. در طی این روش، تکانه های الکتریکی از طریق پوست سر برای ایجاد تشنج استفاده می شود. [ترجمه گوگل] این مداخله می تواند برای درمان افسردگی شدید و مقاوم به درمان و شیدایی در اختلال مانیا استفاده شود.
تحریک مغناطیسی transcranial (rTMS)
این یک روش غیر تهاجمی است که در آن تحریک در فواصل خارج از جمجمه اعمال می شود. مشخص شده است که در درمان برخی از افسردگی ها مفید است و به عنوان یک درمان بالقوه برای اختلال دو قطبی نیز مورد بررسی قرار می گیرد.
اگر به شما یا یکی از عزیزان شما مبتلا به اختلال مانیا شده باشید، می توانید با درمان مناسب کیفیت زندگی رضایت بخشی داشته باشید. در صورت تشدید علائم ممکن است نیاز به مدیریت حاد وضعیت خود داشته باشید. و ممکن است نیاز باشد که درمان نگهدارنده شما با تغییر در طی سال ها، اصلاح شود. درمان موفقیت آمیز اختلال مانیا به کار گروهی بین شما و ارائه دهندگان خدمات بهداشتی شما بستگی دارد.
شما و پزشک می توانید روشی را برای ردیابی علائم خود مانند یک دفتر خاطرات یا یک تقویم مورد بحث قرار دهید تا بتوانید عملکرد شما را کنترل کرده و زمان هایی را که ممکن است به مداخله دیگری نیاز داشته باشید شناسایی کنید.
بدون دیدگاه