اختلال شخصیت مرزی و خودشیفتگی (به طور دقیق تر، اختلال شخصیت خودشیفته یا NPD) هر دو اختلال شخصیت هستند. هنگامی که این دو با هم رخ می دهند، علائم هر یک ممکن است بدتر شود. ممکن است تشخیص و درمان شرایط دشوارتر باشد. اما ممکن است درمان BPD (اختلال شخصیت مرزی) به کاهش برخی از علائم NPD کمک کند.
خودشیفتگی خود یک علامت BPD نیست که در «راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی» (DSM-5) ذکر شده است. با این حال، 40٪ از افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی ممکن است دارای اختلال شخصیت خودشیفته نیز باشند، بنابراین افراد مبتلا به BPD ممکن است علائم خودشیفتگی را نیز نشان دهند.
اصطلاح ” خودشیفته مرزی ” گاهی اوقات برای اشاره به افرادی با هر دو بیماری استفاده می شود، اما توجه به این نکته مهم است که این یک تشخیص نیست. ممکن است به طور غیررسمی برای اشاره به فردی با اختلال شخصیت مرزی (BPD) که دارای اختلال شخصیت خودشیفته (NPD) است، استفاده شود. یا ممکن است به فردی اشاره داشته باشد که برخی از علائم NPD را دارد، اما برای تشخیص کافی نیست.
تفاوت بین اختلال شخصیت مرزی و خودشیفتگی
اختلال شخصیت مرزی و اختلال شخصیت خودشیفته (NPD) هر دو اختلال شخصیت هستند و می توانند برخی از ویژگی های مشترک را داشته باشند. آویگیل لو، روانشناس، می گوید که هر دو بیماری شامل تفکر یا رفتارهای نمایشی، بیش از حد احساسی، یا غیرقابل پیش بینی هستند. هر دو اختلال شخصیت خودشیفته (NPD) و اختلال شخصیت مرزی (BPD) به عنوان اختلالات شخصیت خوشه B طبقه بندی می شوند. این بدان معنی است که آنها مانند اختلالات غیرشخصی، به جای خود دیستونیک، خود-سنتونیک هستند.
افراد مبتلا به BPD یا NPD بینش ضعیفی نسبت به شرایط خود دارند و هیچ اشتباهی در رفتارها و ادراکات خود نمی بینند. این می تواند در پیچیده شدن درمان نقش داشته باشد. افراد مبتلا به هر دو نوع اختلال ممکن است ارزش خود بسیار پایینی داشته باشند. اما در NPD، این منجر به رفتار خودخواهانه و عدم همدلی می شود. در BPD، خشم ممکن است به درون تبدیل شود، که منجر به تغییرات مکرر در رفتار و خلق و خو می شود.
“افراد مبتلا به NPD تمایل دارند در همدلی شناختی یا “سرد” نمره بسیار بالایی کسب کنند، اما در همدلی عاطفی یا “گرمی” به طور قابل ملاحظه ای کمتر از میانگین هستند. برعکس، افراد مبتلا به BPD معمولاً در همدلی شناختی نمره کمتر از میانگین و در همدلی گرم تقریباً یا کمی کمتر از میانگین دارند. لو توضیح می دهد.
اختلال شخصیت خودشیفته (NPD)
اختلال شخصیت خودشیفته (NPD) یکی از 10 اختلال شخصیتی است که در ویرایش پنجم «راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی» (DSM-5) شناخته شده است. NPD یکی از “خوشه B” یا اختلالات شخصیتی دراماتیک/غیرقابل پیش بینی است. اختلال شخصیت خودشیفته با وجود پنج یا بیشتر از علائم زیر مشخص می شود:
- احساس استحقاق
- یک احساس متورم از خود اهمیتی
- رفتار متکبرانه، خودخواهانه یا متکبر
- به دیگران حسادت می‌کند یا معتقد است که دیگران به آنها حسادت می‌کنند
- عدم همدلی
- مشغولیت با خیالات موفقیت، قدرت، درخشش، زیبایی یا عشق ایده آل
- نیاز به تحسین بیش از حد
- بهره بردن از دیگران
با این باور که آنها «خاص» هستند و فقط برای سایر افراد خاص یا دارای مقام قابل درک هستند
به طور خلاصه، افراد مبتلا به NPD ممکن است به عنوان خود شیفته یا خودخواه توصیف شوند. این خود جذبی زمانی به سطح یک اختلال بالینی می رسد که به طور قابل توجهی در روابط، شغل یا سایر حوزه های مهم زندگی فرد تداخل ایجاد کند. بسیاری از کارشناسان بر این باورند که این سبک خودپسندی در واقع تلاشی برای مقابله با احساس ضعیف زیربنایی از خود ارزشمندی است.
اختلال شخصیت مرزی (BPD)
اختلال شخصیت مرزی (BPD) نیز یک اختلال شخصیت خوشه B است. با تغییرات مداوم در رفتار، خلق و خوی و تصویر خود مشخص می شود. دوره های خشم، افسردگی و اضطراب که تا چند روز طول می کشد برای افراد مبتلا به BPD رایج است. افراد مبتلا به BPD اغلب نظر خود را نسبت به خود و دیگران و علایق خود تغییر می دهند. تغییرات شدید در عقاید اغلب منجر به روابط آشفته یا بی ثبات با دیگران می شود. سایر علائم BPD عبارتند از:
- ترس شدید از رها شدن
- رفتارهای تکانشی (مانند رابطه جنسی ناایمن یا مصرف مواد)
- خودآزاری
- افکار خودکشی
به خصوص در زمان استرس، افراد مبتلا به BPD می توانند تجزیه را تجربه کنند. فردی که دچار گسستگی می شود ممکن است احساس کند که احساسی از خود یا هویت ندارد.
چگونه NPD بر BPD تأثیر می گذارد
دلایل نظری متعددی وجود دارد که بر این باور است که فردی که هم NPD و هم BPD دارد، در طول زمان کمتر بهبود می یابد. افراد مبتلا به NPD می توانند در برابر درمان مقاوم باشند و اغلب بینش ضعیفی نسبت به روش هایی که رفتارهایشان برای خود یا دیگران مضر است، ندارند. همچنین، افراد مبتلا به NPD ممکن است بیشتر از خودشان باعث ایجاد درد عاطفی برای دیگران شوند. این می تواند به این معنی باشد که انگیزه آنها برای تغییر رفتارشان بسیار کم است.
لو توضیح می‌دهد: “آنها دارای سطح بالایی از هوش هیجانی هستند، که آنها را قادر می‌سازد افکار و احساسات دیگران را درک کنند و دیدگاه‌های آنها را اتخاذ کنند. اما از نظر احساسی یا فیزیولوژیکی تحت تأثیر درد و رنج دیگران قرار نمی‌گیرند.” تحقیقات از این نظریه حمایت می کند که وقتی افراد دارای اختلال شخصیت مرزی و خودشیفتگی هستند، علائم BPD آنها با گذشت زمان کمتر بهبود می یابد.
یک مطالعه که بیماران BPD را در طول شش سال دنبال کرد، نشان داد که میزان NPD همزمان در بیمارانی که BPD در نهایت از بین می‌رفت، نسبتاً پایین بود، حدود 6 درصد. با این حال، نرخ NPD همزمان در بیمارانی که BPD آنها پس از شش سال بهبود نیافته بود، بالاتر بود (حدود 19٪).
درمان برای NPD و BPD
در حال حاضر هیچ درمان تجربی برای NPD و هیچ کارآزمایی بالینی منتشر شده ای از درمان های NPD به تنهایی یا همزمان با BPD وجود ندارد. تحقیقات منتشر شده در مورد درمان NPD به برخی از مطالعات موردی یا گزارش‌های حکایتی محدود می‌شود، اما این نوع مطالعات معمولاً غیرقابل اعتماد و در معرض سوگیری هستند. ادبیات مطالعه موردی در مورد درمان NPD اساساً حول استفاده از تکنیک های روانکاوی اصلاح شده متمرکز شده است و چالش های درمان موفقیت آمیز این اختلال را تشخیص داده است. ادبیات بالینی، به طور کلی، تمایل دارد که درمان NPD، به ویژه در شدیدترین اشکال آن، بسیار دشوار باشد.
برخی از محققان پیشنهاد می کنند که از آنجایی که بین علائم NPD و BPD همپوشانی وجود دارد (مانند تکانشگری و رفتارهای مخرب)، درمان های طراحی شده برای BPD، از جمله رفتار درمانی دیالکتیکی (DBT)، درمان مبتنی بر ذهنیت، درمان مبتنی بر طرحواره، و مبتنی بر انتقال روان درمانی، ممکن است با NPD نیز کار کند. با این حال، تحقیقات بیشتری در مورد موضوع مورد نیاز است.