شیزوفرنی یا اسکیزوفرنی یک بیماری روانی است که بر نحوه عملکرد مغز تأثیر می گذارد. این امر منجر به مشکلات مزمن با افکار و رفتارهای بی نظم و علائمی مانند توهم ، هذیان و فقدان بیان احساسی می شود. شیزوفرنی تقریباً 0.3 تا 0.7 درصد افراد را تحت تأثیر قرار می دهد . این بیماری بر افراد از هر نژاد و نژاد تأثیر می گذارد و در مردان کمی بیشتر از زنان است.
دلایل دقیق آن ناشناخته است ، اما هم عوامل خطر ژنتیکی و هم محیطی دارد. این کار معمولاً به مراقبت و درمان مادام العمر نیاز دارد تا به افراد در مدیریت علائم و زندگی پرتحرک خود کمک کند. درمان معمولاً شامل داروها ، روان درمانی و حمایت اجتماعی است.
کنار آمدن با استراتژی هایی مانند عضویت در گروه پشتیبانی همسالان و شرکت در آموزش مهارت های اجتماعی نیز می تواند مفید باشد. شیزوفرنی یا روان گسیختگی یک بیماری روانی حاد است که باعث تغییر در ادراک، افکار و رفتار بیمار می شود. شیزوفرنی یک بیماری پیچیده است که به راحتی نمی توان آن را توضیح داد اما می توان آن را در دو نوع مختلف طبقه بندی کرد: شیزوفرنی حاد و شیزوفرنی مزمن
شیزوفرنی حاد
این نوع از شیزوفرنی در میان عوام شناخته شده تر است و با شنیدن شیزوفرنی، این نوع در ذهن آنها تداعی می شود. در شیزوفرنی حاد، فردی که سابق بر این یک شخص سالم و عموما یک جوان معمولی بوده است، ناگهان به شکل فزاینده ای رفتار هایی عجیب و غریب را در بازه ی زمانی کوتاهی (شاید چند هفته) از خود نشان می دهد.
این رفتار ها می توانند به صورت توهم، باورهای غیر منطقی و افکار آشفته باشند. (مثلا تفکرات غیرمنطقی و آشفته با شدت های متفاوت) اغلب به همراه شیزوفرنی حاد اختلالات خلق و خوی مانند افسردگی، اضطراب، حساسیت و تحریک پذیری و سرخوشی نیز بروز می کنند. این افراد پاسخ های عاطفی نا متناسبی به وقایع اطرافشان نشان می دهند.
مثلا برای نشان دادن اینکه به خبر های مهم بی اعتنا هستند ممکن است اگر به آنها خبر بدی داده شود، در واکنش به آن خبر بخندند. به طور کلی افراد مبتلا به شیزوفرنی حاد از مکان و زمان به درستی آگاه هستند اما افکار آشفته ی آنها باعث احساس سردرگمی در آنها می شود. معمولا در مورد استدلال های ذهنی پیچیده تر دچار اختلال می شوند و بینش درست و روشنی نسبت به وضعیت خود ندارند. آنها به این نتیجه می رسند که طرح مسائل برای آنها مشکل بوده و نمی توانند خود را سازماندهی کنند.
شیزوفرنی مزمن
این نوع یک حالت دراز مدت تر بوده که علائم شاخص آن عبارتند از:
- عدم عقب نشینی بیماری
- کم شدن فعالیت
- فرار از جامعه
افراد شیزوفرنی ممکن است مدت زمان زیادی را بدون آنکه کار خاصی بکنند سپری کنند و یا این مدت زمان را صرف کار های بیهوده و تکراری بکنند. گاهی اوقات ممکن است تا حد زیادی از خودشان غافل شوند. همانند شیزوفرنی حاد، در نوع مزمن نیز توهم و هزیان شایع است. گاهی اوقات در شیزوفرنی مزمن شخص بیمار گمان می کند که یک نفر دارد از افکار پریشان او استفاده می کند. به عنوان مثال، ممکن است شخص گمان کند که یک نفر می خواهد به این افکار دست پیدا کند اما این قضیه باعث ایجاد هیچ گونه واکنش احساسی ای از طرف بیمار نمی شود.
تشخیص علائم بیماری شیزوفرنی
معمولا افرادی که از بیماری شیزوفرنی رنج می برند نسبت به اینکه در حال تجربه ی علائم این بیماری هستند آگاهی ندارند. با این اوصاف، توهمات و هذیان های فرد برای خودش به صورت واقعی تجربه می شود و از غیر واقعی بودن آنها آگاه نمی باشد. در نتیجه فرد مبتلا به شیزوفرنی ممکن است نسبت به ما، دید متفاوتی نسبت به جهان پیرامون داشته باشد. اغلب این افراد گمان می کنند که مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند و باید فرار کنند، که همین امر باعث ایجاد ترس و اضطراب می شود.
اطرافیان شخص مبتلا ممکن است متوجه تغییر در رفتار و یا تغییر در محتوای حرف های او شوند. افراد مبتلا ممکن است سرگرم مسائل خاصی باشند که برای اطرافیان آنها عجیب و غریب به نظر برسد. این افراد ممکن است در پاسخ به توهماتی که تجربه می کنند از خود واکنش هایی را نشان بدهند و یا توهماتشان را بیان کنند. این توهمات معمولا به صورت شنیدن صداهایی هستند که افراد دیگر قادر به شنیدن آنها نیستند.
علل ایجاد بیماری چه چیزهایی هستند؟
علت اصلی بیماری شیزوفرنی مشخص نیست اما ممکن است یکی از دلایل آن ژنتیک باشد. هیچ ژنی برای شیزوفرنی وجود ندارد اما سوابق خانوادگی ابتلا به بیماری شیزوفرنی می تواند خطر بروز این اختلال روانی را افزایش دهد:
- اگر یکی از پدربزرگ ها و یا مادر بزرگ ها به این بیماری مبتلا باشند خطر ابتلا به بیماری تا 3 درصد افزایش می یابد.
- اگر یکی از والدین به این بیماری مبتلا باشد این خطر تا 10 در صد افزایش می یابد
- اگر هم پدر و هم مادر به شیزوفرنی مبتلا باشند خطر ابتلا تا 40 در صد افزایش می یابد.
سایر عوامل افزایش استعداد ابتلا به شیزوفرنی عبارتند از عوارض دوران بارداری و یا هنگام زایمان و مشکلات در دوران رشد کودک. عواملی که می تواند جرقه ای باشد برای شروع شیزوفرنی عبارتند از حوادث استرس زا و استفاده از مواد مخدری همچون حشیش.
درمان دارویی بیماری
داروهای مختلف زیادی وجود دارند که می توانند بدون ایجاد حس کسالت و خواب آلودگی بیش از حد، به بیمار کمک کنند تا احساس آرامش بیشتری داشته باشد. برای دریافت این دارو لطفا به متخصص بیماری مراجعه فرمایید. هرچند این داروها جنبه ی درمانی ندارند اما مطالعات نشان داده است که داروهای موجود علائم بیماری را بهبود می بخشند و به جلوگیری از عود بیماری کمک می کنند.
این داروها در مورد علائمی مانند توهم تاثیر گذار هستند اما در مورد علائمی مانند فقدان انگیزه و اختلالات خلق و خوی تاثیر کمی دارند. این داروها عوارض جانبی کوتاه مدت و بلند مدت مهمی دارند. همچنین دارو های ضد شیزوفرنی می توانند در فعالیت و حرکت فرد بیمار تاثیر بگذارند، به عنواان مثال باعث کند شدن طرز راه رفتن فرد و یا باعث لرزش و یا حرکات غیر طبیعی صورت و بدن شوند.
اگر این عوارض جانبی رخ دادند، پزشک باید برای کاهش میزان عوارض میزان دز دارو و یا نوع دارو را تغییر دهد و یا اینکه داروهای دیگری را برای کاهش عوارض تجویز کند. مشکلات حرکتی طولانی مدت را دیسکینزی کینزیا (tardive dyskinesia) می خوانند و در افرادی که دوره های درمانی طولانی مدت را طی می کنند رخ می دهد. از آنجا که خطر عود علائم شیزوفرنی بسیار بالا می باشد، درمان باید حداقل برای یک تا دو سال ادامه داشته باشد. چنانچه مصرف دارو مشکل باشد، پزشک دارو های شیزوفرنی تزریقی را تجویز می کند که معمولا به صورت ماهانه تزریق می شوند و در بسیاری از بیماران مفید واقع شده اند.
امیدوارم راهی برای درمان بیماری شیزوفرنی پیدا شود بابت راهنمایی ها ممنونم🙏🏻❤️
خیلی عالی و خلاصه
واقعا استفاده کردم