پرخوری عصبی شامل مصرف سریع مقادیر زیاد غذا، حتی زمانی که گرسنه نیست، و تا حدی است که احساس ناراحتی می کند. تقریباً همه هر چند وقت یکبار پرخوری می کنند، اما می تواند به یک اختلال تبدیل شود. اختلال پرخوری عصبی (BED) یک بیماری جدی اما قابل درمان است که شامل دوره های مکرر مصرف مقادیر زیاد غذا است. پرخوری عصبی به طور رسمی به راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) در سال 2013 اضافه شد.
علاوه بر خوردن غذای زیاد و تا حد ناراحت کننده، این وضعیت با احساس خارج از کنترل در هنگام غذا خوردن و احساس شرم یا احساس گناه نسبت به رفتار مشخص می شود. دوره‌های پرخوری که به عنوان پرخوری طبقه‌بندی می‌شوند، می‌توانند به طور قابل توجهی و منفی بر سلامت و رفاه شما تأثیر بگذارند، و شناسایی علائم و نشانه‌های پرخوری و دریافت کمک در صورت لزوم بسیار مهم است.
اختلال پرخوری عصبی چگونه تشخیص داده می شود
دو علامت اصلی پرخوری عصبی عبارتند از:
- خوردن غذای بیش از حد معمول در مدت زمان کوتاه
- احساس می کنید که این رفتار غذایی خارج از کنترل است
دوره های پرخوری نیز با سه یا بیشتر از علائم زیر مشخص می شود:
- احساس سیری ناخوشایند
- غذا خوردن سریعتر از حد معمول
- وقتی گرسنه نیستید غذا بخورید
- احساس انزجار، گناه یا اندوه
- تنها خوردن از خجالت
تشخیص پرخوری عصبی
چگونه متوجه می شوید که پرخوری شما فقط یک افراط و تفریط گاه به گاه است یا یک مشکل جدی پرخوری؟ برخی از متخصصان سلامت ممکن است اپیزودهای جداگانه پرخوری را طبیعی بدانند. اما اگر عادت پرخوری شروع به تأثیر قابل توجهی بر زندگی شما کرد، باید باعث نگرانی شود. برای تشخیص پرخوری عصبی ، افراد باید پریشانی قابل توجهی را نیز تجربه کنند، در رفتارهای جبرانی مانند پاکسازی شرکت نکنند و حداقل یک بار در هفته به مدت سه ماه یک بار پرخوری را تجربه کنند.
به منظور تشخیص، پزشک از شما سوالاتی در مورد رفتارهای غذایی اخیر و گذشته شما می پرسد. پرخوری ممکن است از نظر شدت متفاوت باشد. برخی از افراد ممکن است علائم خفیف تری را تجربه کنند و حدود یک بار در هفته پرخوری کنند، در حالی که برخی دیگر ممکن است علائم شدیدتر و 14 بار یا بیشتر در هفته پرخوری داشته باشند.
عوارض پرخوری عصبی
پرخوری عصبی می تواند به تعدادی از عوارض سلامتی کمک کند، از جمله:
بسیاری از این شرایط سلامتی با چاقی مرتبط هستند. تقریباً نیمی از افراد مبتلا به اختلال پرخوری نیز اضافه وزن دارند.
علل پرخوری عصبی
دلایل دقیق پرخوری عصبی مشخص نیست. برخی از عوامل خطر احتمالی عبارتند از:
ژنتیک: تحقیقات نشان می دهد که اختلال پرخوری ممکن است یک جزء ژنتیکی قوی داشته باشد
سابقه خانوادگی: اگر فردی در خانواده نزدیک شما نیز دارای اختلال خوردن باشد، ممکن است احتمال ابتلا به اختلال خوردن بسیار بیشتر باشد.
سایر شرایط روانشناختی: اکثر افراد مبتلا به اختلال پرخوری همچنین دارای وضعیت سلامت روان دیگری مانند افسردگی، اضطراب یا اختلال مصرف مواد هستند.
مسائل مربوط به رژیم غذایی و تصویر بدن: تحقیقات نشان می دهد که افرادی که دچار اختلال پرخوری می شوند، تصویر بدنی منفی دارند و سابقه رژیم غذایی و پرخوری دارند.
انواع پرخوری
همه پرخوری ها یکسان نیستند، بنابراین مهم است که بین پرخوری و پرخوری تمایز قائل شویم. پرخوری برای همه اتفاق می افتد. ممکن است تعداد زیادی تکه پیتزا بخورید، برای چند ثانیه از یک وعده غذایی مورد علاقه خود به عقب برگردید، یا حتی در هنگام تماشای یک فیلم آخر شب متوجه شوید که پاپ کورن زیادی مصرف می کنید.
هیچ دستورالعمل مشخصی برای اینکه چه مقدار غذا بیش از حد است وجود ندارد که بتوان آن را پرخوری «طبیعی» دانست. اگر در یک یا چند مورد پرخوری می کنید، ممکن است بخواهید چند سوال از خود بپرسید.
آیا مقدار غذایی بزرگتر از چیزی که بیشتر مردم در شرایط یکسان و در همان زمان می خورند، می خورید؟
بعد از پرخوری چه احساسی دارید؟
احساساتی که پرخوری‌ها در طول و بعد از پرخوری تجربه می‌کنند، از لذت شدید تا انزجار متغیر است.
یک مثال از پرخوری می تواند زیاد شدن برای چند ثانیه در طول یک وعده غذایی تعطیلات باشد. یک مثال از پرخوری می تواند خوردن مقدار زیادی غذا در مدت زمان کوتاه و احساس اینکه از کنترل خارج شده اید. به طور کلی، افرادی که پرخوری می خورند بیشتر از کسانی که گاه به گاه پرخوری را تجربه می کنند، غذا می خورند. توجه داشته باشید که مصرف مداوم میان وعده در طول روز (چریدن) پرخوری محسوب نمی شود.
در یک مفهوم کلی، پرخوری عصبی از چندین جهت با پرخوری “عادی” متفاوت است:
- غذا با سرعت بیشتری مصرف می شود
- کنترل بر مقدار غذای مصرفی از بین می رود
- احساس انزجار، پشیمانی یا گناه بعد از این قسمت تجربه می شود
- خوردن ممکن است به تنهایی به دلیل خجالت از مقدار غذای مصرف شده رخ دهد
کسانی که دچار اختلال پرخوری عصبی هستند ممکن است بگویند که در طول یک دوره پرخوری، کنترل خود را بر آنچه و چه مقدار می خورند از دست داده اند. برخی از پرخوری‌ها می‌گویند که احساس می‌کنند به سمت خوردن سوق داده می‌شوند که انگار این یک اجبار است که نمی‌توان آن را نادیده گرفت. برخی از پرخوری‌ها ممکن است غذا را در مکان‌های عجیب و غریب پنهان کنند یا حتی غذا را از دیگران بدزدند.
افراد همچنین ممکن است به دلیل احساس خجالت یا شرم از مقدار غذا خوردن خود به تنهایی غذا بخورند. یکی دیگر از تفاوت‌های کلیدی بین پرخوری عصبی و پرخوری: احساس انزجار باعث نمی‌شود یک پرخور غذا را متوقف کند. یک فرد پرخوری احتمالاً به آن صدا گوش می دهد و غذا نمی خورد.
درمان پرخوری عصبی
اگر احساس می کنید که عادات غذایی شما ناسالم است و/یا اگر غذا خوردن شما باعث ناراحتی قابل توجهی می شود، خبر خوبی وجود دارد. درمان‌های مؤثری در دسترس هستند که می‌توانند به افراد در مدیریت رفتارهای غذایی و غلبه بر پرخوری کمک کنند. این درمان ها ممکن است شامل روان درمانی، داروها یا ترکیبی از هر دو باشد.
روان درمانی
درمان شناختی رفتاری (CBT) و درمان بین فردی (IPT) درمان های موثری برای اختلال پرخوری ثابت شده است. CBT بر شناسایی و تغییر الگوهای افکار منفی که به رفتارهای ناخواسته کمک می کند، تمرکز دارد.
داروها
برخی از داروها نیز ممکن است بخش ارزشمندی از درمان باشند. داروهایی که ممکن است تجویز شوند شامل داروهای ضد افسردگی، داروهای ضد اضطراب و داروهایی هستند که به کنترل اشتها و اجبار کمک می کنند.
Vyvanse (lisdexamfetamine)، دارویی که به طور سنتی برای درمان اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) استفاده می شود، ممکن است برای درمان اختلال پرخوری نیز تجویز شود.10 در سال 2015، سازمان غذا و دارو (FDA) استفاده از لیزدگزامفتامین را در درمان تایید کرد. اختلال پرخوری در بزرگسالان
مقابله با اختلال پرخوری عصبی
علاوه بر دریافت درمان مناسب و حمایت خارجی، کارهایی نیز وجود دارد که می توانید انجام دهید که به شما در کنترل یا جلوگیری از دوره های پرخوری کمک می کند.
تشخیص دهید که چه زمانی گرسنه هستید. گاهی اوقات افراد وقتی بیش از حد گرسنه می شوند، پرخوری می کنند. یاد بگیرید نشانه های گرسنگی خود را بشناسید و قبل از اینکه به نقطه گرسنگی بیش از حد برسید، روی خوردن یک وعده غذایی یا میان وعده سالم تمرکز کنید.
غذاهای پرخوری را از خانه خود حذف کنید. اگر می‌دانید غذاهایی وجود دارند که احتمال بیشتری برای شروع پرخوری وجود دارد، از شر آنها خلاص شوید و از نگهداری آنها در خانه خودداری کنید.
روی غذای خود تمرکز کنید. وقتی حواس‌تان به برنامه تلویزیونی، فیلم، کتاب یا فعالیت‌های دیگر پرت می‌شود، غذا نخورید. دستگاه های خود را خاموش کنید و زمان صرف غذا را به عنوان یک فعالیت جداگانه نگه دارید.
یک دفترچه غذایی داشته باشید. نوشتن هر چیزی که می خورید می تواند به شما کمک کند تا به الگوها توجه کنید. توجه داشته باشید که چه احساسی داشتید زیرا احساسات اغلب باعث پرخوری یا پرخوری می شود
از کسالت بپرهیزید. زمانی که احساس بی حوصلگی می کنید بیشتر احتمال دارد پرخوری کنید، بنابراین به دنبال راه هایی باشید که زمان خود را با فعالیت هایی پر کنید که مولد و لذت بخش هستند.