روانشناسی نوجوانان به صورت خاص به نیازهای سلامت روانی منحصر به فرد نوجوانان (که به عنوان افراد بین 10 تا 19 سال تعریف می شود) اشاره دارد. بسیاری از مردم تصوری از این دارند که گفتار درمانی سنتی تنها برای بزرگسالان کاربرد دارد، و ممکن است این تصور را نیز داشته باشند که بازی درمانی تنها در کودکان خردسال استفاده می شود. نوجوانان گروهی متمایز هستند که دیگر کودک نیستند اما هنوز بزرگسال هم نشده اند و به همین دلیل نیازهای منحصر به فرد خود را دارند. کار در روانشناسی نوجوانان به معنای در نظر گرفتن نیازهای خاص فردی است که مغزش از مرحله کودکی گذشته است اما به طور کامل به بزرگسالی بالغ نشده است.
تاریخچه روانشناسی نوجوانان
مفهوم نوجوانی نسبتاً جدید است، که تنها در اواخر قرن نوزدهم در ایالات متحده به رسمیت شناخته شد. با این حال، ما در حال حاضر درک می کنیم که رشد در طول عمر ادامه می یابد، به این معنی که نوجوانان از نظر رشد با بزرگسالان متفاوت هستند. به طور خاص، دهه‌ها تحقیق نشان داده است که نوجوانان تحت رشد مغزی قابل توجهی قرار می‌گیرند و بر رفتار و عملکرد آنها در این مرحله تأثیر می‌گذارد. در نتیجه، برخی از روانشناسان کلیدی نظریه‌هایی درباره رشد نوجوانان و نیازهای روانشناختی خاص این گروه سنی ارائه کرده اند.
ژان پیاژه
ژان پیاژه یک روانشناس کودک بود که رشد روانشناختی کودکان و نوجوانان را مطالعه کرد و بینشی در مورد روانشناسی نوجوانان ارائه کرد. به عقیده پیاژه، نوجوانان از «مرحله عملیاتی مشخص» به «مرحله عملیاتی رسمی» می روند. در مرحله عملیاتی مشخص، کودکان تفکر منطقی را درک می کنند و درک می کنند که دیدگاه آنها لزوماً تنها دیدگاه ممکن و موجود نیست.
در طول مرحله عملیاتی رسمی، درک افکار انتزاعی توسعه می‌یابد و فرد می‌تواند نمادگرایی را درک کند و فرضیه‌هایی را درباره دنیای اطراف خود ایجاد و آزمایش کند. با این حال، همه نمی توانند به این مرحله برسند: پیاژه تشخیص داد که تنها حدود یک سوم بزرگسالان به طور کامل در مرحله عملیاتی رسمی هستند.
اریک اریکسون
اریک اریکسون همچنین رشد طول عمر را مورد مطالعه قرار داد، اگرچه کار او بر رشد مداوم در دوران نوجوانی و بزرگسالی تأکید داشت که در هشت مرحله رخ می دهد. هر مرحله به دنبال تعادل (یا “شایستگی”) سالم در انجام وظایف خاص در هر مرحله است. دوره نوجوانی با سه مرحله اریکسون همپوشانی دارد:
صنعت در مقابل حقارت: تقریباً تا سن 12 سالگی، افراد توانایی خود را برای غلبه بر چالش ها و یادگیری مهارت های جدید توسعه می دهند.
هویت در مقابل سردرگمی نقش: این امر تقریباً بین سنین 12 تا 18 سالگی رخ می دهد. این مرحله شامل رشد هویت قابل توجه و درک احساس خود از جمله هویت جنسیتی، گرایش جنسی، گرایش های سیاسی و اعتقادات مذهبی است. در طول این مرحله، بسیاری از نوجوانان شروع به زیر سوال بردن آنچه توسط والدینشان به آنها آموزش داده شده است، منجر به چالش هایی در روابط والدین-فرزند می شود، زیرا نوجوان احساس خودمختاری را ایجاد می کند.
صمیمیت در مقابل انزوا: افراد در این مرحله از حدود 18 سالگی شروع می‌شوند و تا بزرگسالی ادامه می‌یابند تا از احساس انزوا اجتناب کنند. بسیاری از نوجوانان شروع به زیر سوال بردن آنچه توسط والدینشان به آنها یاد داده شده است، منجر به چالش هایی در روابط والدین-فرزند می شود، زیرا نوجوان احساس خودمختاری را ایجاد می کند.
رفتار معمول نوجوانان چیست؟
یک سوال رایج برای والدین این است که “چگونه بفهمم رفتار معمول نوجوانان چگونه است؟” اگرچه از نوجوانان انتظار می رود که از والدین خود سؤال کنند، مرزها را پشت سر بگذارند، و در هنگام رشد حس خود، «دردهای رشدی» را تجربه کنند، اما تشخیص اینکه چه چیزی خارج از محدوده رشد معمولی است، می تواند برای والدین چالش برانگیز باشد. والدین ممکن است با ایجاد تعادل در اجرای مرزهای سالم و تقویت رابطه مثبت با نوجوانان خود مبارزه کنند.
حداقل آستانه ای برای جستجوی حمایت اضافی وجود ندارد. «رفتار سرکش» می‌تواند نشانه‌ای از این باشد که نوجوان به دنبال کمک است، اما لزوماً مهارت‌های ارتباطی برای درخواست ندارد. پزشک اولیه منبع بسیار خوبی برای رفتاری است که از نظر رشد مناسب است و همچنین برای ارجاع به یک درمانگر مناسب.
اگر والدین از خود می‌پرسند که آیا درمان می‌تواند مفید باشد، یا اگر نوجوانی درخواست کرده است که به یک درمانگر مراجعه کند، می‌تواند برای رفع این نگرانی‌ها حداقل به دنبال مشاوره اولیه با یک درمانگر باشد. حداقل آستانه ای برای جستجوی حمایت اضافی وجود ندارد.
درمان با روانشناسی نوجوانان
از آنجایی که مغز نوجوانان با مغز بزرگسالان متفاوت است، درمان با نوجوانان مانند درمان با بزرگسالان نیست.
مواردی که والدین می توانند در صورتی که نوجوانشان تحت درمان است در نظر داشته باشند عبارتند از:
رابطه کلیدی است
مهمترین بخش هر رابطه درمانی اعتماد و ارتباط با درمانگر است و این امر به ویژه در مورد روانشناسی نوجوانان صادق است. این بدان معناست که نوجوان باید یک درمانگر داشته باشد که بتواند به او اعتماد کند و با او کنار بیاید.
حفظ حریم خصوصی و رازداری ضروری است
بسیاری از والدین می خواهند بدانند در جلسات درمانی نوجوانشان چه اتفاقی می افتد. کنجکاوی قابل درک است. با این حال، درخواست از نوجوان یا درمانگر برای افشای اطلاعات جلسات اغلب بیشتر ضرر دارد تا فایده. قوانین بر اساس ایالت متفاوت است، اما والدین ممکن است حق دریافت این اطلاعات را داشته باشند. در این صورت، آگاه ساختن نوجوان از این که والدینش به حریم خصوصی او احترام می گذارند، می تواند به او اجازه دهد تا در جلسات خود شرکت کند و از آنها بهره مند شود.
درمانگر به نگرانی های ایمنی رسیدگی خواهد کرد
درمانگرها گزارشگران اجباری هستند، به این معنی که آنها باید کودک آزاری را گزارش کنند. درمانگران همچنین فاش می‌کنند که آیا یک مشتری به طور فعال خودکشی می‌کند یا قصد دارد به شخص دیگری آسیب برساند. برگزاری یک جلسه مشترک در شروع درمان برای رفع محدودیت های محرمانه و تعیین اینکه دقیقاً چه اطلاعاتی با والدین به اشتراک گذاشته خواهد شد یا نه، می تواند مفید باشد.
درمان با روانشناسی نوجوانان متفاوت از درمان بزرگسالان است
والدین ممکن است نگران این باشند که نوجوانشان “فقط در حال چت کردن” یا “حرف زدن کوچک” با درمانگر است. از آنجایی که رابطه درمانی کلیدی است، هر موضوعی که برای نوجوان مهم باشد در جلسه او مهم است. بنابراین، چیزی به نام “فقط چت” وجود ندارد. دادن آزادی به نوجوانان برای انتخاب موضوعات مورد بحث اغلب زمینه را برای “عمیق تر رفتن” بعدا فراهم می کند زیرا آنها با درمانگر خود احساس امنیت می کنند. به طور مشابه، بسته به سطح رشد نوجوان، آنها ممکن است با انجام بازی در جلسات خود روابطی را ایجاد کنند. این همه مناسب و درمانی است.
اگر نوجوان شما نیاز به درمان دارد، مشکلی ندارد
والدین نمی توانند همه اتفاقاتی که برای فرزندشان می افتد را کنترل کنند و هیچ پدر و مادری کامل نیست. تشخیص اینکه نوجوان به درمان و حمایت بزرگسالان غیر از والدین نیاز دارد، بخشی از تربیت خوب است و نشان نمی دهد که والدین به نحوی فرزند خود را “شکست” داده اند.
نوجوانان نیازهایی دارند که با کودکان کوچکتر و بزرگسالان متفاوت است
هنگام تعیین نیازهای روانی آنها و ارائه مراقبت مناسب، درک مرحله منحصر به فرد زندگی آنها و برآورده کردن آنها در جایی که هستند مهم است.